Het verhaal van Frank Leek, één van DOX'ers in de DOX Club van het seizoen 23-24. Zijn creatieve reis begon op de basisschool met danslessen in hiphop en streetdance. Op de middelbare school ontdekte hij zijn passie voor acteren en koos voor een richting in media en theater, waardoor hij zelfs zijn eigen voorstelling kon maken als eindexamenproject. Frank deelt hoe deze vroege ervaringen met dans en theater een integraal onderdeel van zijn achtergrond werden en hoe het zijn creatieve proces diepgaand hebben beïnvloed. Zijn artistieke ontwikkelingen komen voortuit zijn verleden en hij streeft ernaar elementen uit zijn jeugd in zijn werk te integreren, vooral dans die hij al van jongs af aan omarmde. Hoe combineert Frank zijn creatieve bagage met zijn lidmaatschap bij de DOX-club en welke inzichten hij deelt over zijn voortdurende artistieke evolutie.
Wat inspireerde je om deel te nemen aan de DOX Club en hoe denk je dat dit traject jou kan helpen in je persoonlijke of professionele leven?
“Ik doe een theateropleiding in Amsterdam. Vanuit daar kreeg ik steeds mee positieve verhalen van DOX te horen. Jesse Antonio, één van mijn klasgenoten heeft vorig jaar bij DOX stage gelopen. Hij vertelde mij zoveel positieve verhalen dat ik enthousiast werd om hier ook stage te lopen. Vervolgens heb ik mij gelijk al een beetje verdiept in wat DOX doet. Heel veel fysiek natuurlijk en dat is waar mijn interesse ligt. Ook omdat dat dit juist iets is waar ik me heel erg in thuis voel, maar nog niet helemaal ontdekt heb.”
Waar kom je oorspronkelijk vandaan en hoe hebben jouw roots invloed gehad op jouw artistieke werk?
“Ik kom eigenlijk gewoon uit een boerendorp. Daar was niet echt veel culturele activiteit en dat heeft een grote invloed gehad op mijn werk. Ik zoek juist die ongewone spanning en ben geïnteresseerd in het niet-realistische, omdat het platteland juist zo gefocust was op feiten en realiteit. Daardoor ben ik altijd op zoek naar abstractie in alles om me heen. Die omgeving heeft me echt beïnvloed en misschien zelfs extra gedreven, omdat ik altijd over die dingen bleef nadenken terwijl ik daar woonde. Toen ik voor het eerst theaterles kreeg in het eerste jaar van de middelbare school, was dat als een blikseminslag voor mij. Alles viel op zijn plek.”
Wat drijft jou om je passie en creativiteit te delen met anderen? En is er iets speciaals dat jou inspireert?
“Wat me drijft om mijn passie te delen is eigenlijk mijn unieke kijk op dingen. Ik geloof sterk dat dat mijn inzichten anderen kunnen aanmoedigen om dingen vanuit een ander standpunt te bekijken. Ik bekijk onderwerpen vaak op een andere manier en in mijn vriendenkring merk ik dat ik ook openlijk toegeef dat ik een andere kijk heb of een andere visie koester. Ik ben best goed in het verwoorden van die afwijkende standpunten. Het inspireert me juist enorm dat er zoveel verschillende meningen zijn. Ik wil ze allemaal horen; dat vind ik eigenlijk het mooiste. Het feit dat we zo uiteenlopend kunnen denken en toch een sterke verbinding met elkaar hebben.”
Hoe voel jij je wanneer je je artistieke werk deelt met anderen? En wat is het belangrijkste wat je daaruit haalt?
“Ik voel me altijd behoorlijk kwetsbaar. Ik behandel alles als mijn eigen kindje, een wezenlijk deel van mezelf. Wat ik vooral waardeer, is de reactie die het oproept bij anderen, zelfs als die negatief is. Voor mij is elke reactie beter dan geen reactie, omdat het aangeeft dat mijn woorden iets hebben losgemaakt. Het is als het gooien van een sneeuwbal: je weet dat hij aan de overkant is belandDat alleen al is prikkelend. Het maakt niet uit hoe groot de reactie uiteindelijk wordt; het feit dat het iets heeft teweeggebracht, is voor mij het belangrijkst. Ik beschouw kritiek op mijn werk niet per se als negatief, maar eerder als een andere manier van denken, een ander perspectief waarop ik kan terugkomen.”
Is er een verhaal of een ervaring die je altijd zal bijblijven?
“Zeker. Mijn verleden, vooral op de middelbare school, is behoorlijk intens geweest. Ik was die persoon die drama leuk vond, waaronder theatervoorstellingen. Ergens motiveert het me nog steeds enorm dat ik destijds één van de weinigen was die deze passie deelde en dat ik dit nog steeds koester. Veel mensen die ik ken, zijn van koers veranderd, maar ik blijf trouw aan mijn oorspronkelijke passie. Het is iets dat ik niet zomaar kan loslaten en eerlijk gezegd wil ik dat ook niet. Het brengt me zoveel vreugde, het is echt een integraal onderdeel van wie ik ben geworden. Zelfs in die moeilijke periode op de middelbare school hield ik hieraan vast.
Inmiddels bevind ik me op plekken waar ik nooit had verwacht te zijn. Het is opvallend hoe ik durf te dromen en mijn doelen probeer te bereiken. Op plaatsen waar mijn passie zo geaccepteerd wordt vind ik de drive om te reflecteren op hoe ver ik ben gekomen vanuit dat diepe dal.”
Wat is jouw ultieme droom als danser?
“Voor mij is het vooral cruciaal om te laten zien wat ik in mijn mars heb en dat over te brengen. Ik denk dat ik geen ultieme droom heb, vooral omdat ik de emotionele waarde ervan sterk wil voelen. Dat is waar het voor mij om draait. Natuurlijk is een groot podium, zoals bij ITA, geweldig, maar ik vind ITA eigenlijk minder aantrekkelijk vanwege het immense karakter ervan. Het is zo ver weg, je staat op dat podium en het voelt ongrijpbaar. Ik wil dat wat ik doe tastbaar is. Mijn werk moet mensen raken. Dat kan op een groot podium, maar ik wil de connectie met het publiek voelen.
Als persoon ben ik op zoek naar die diepe connectie tussen mensen. Wat hebben we gemeenschappelijk en waarin verschillen we? Hoe kunnen we toch dezelfde emoties ervaren? Dans is voor mij juist het perfecte middel om die connectie te leggen. Het stelt ons in staat om emoties te uiten en er is niets zo puur als een beweging."
Hoe denk je dat je als acteur de komende jaren wil groeien?
“Eerlijk gezegd heb ik echt geen idee hoe ik wil groeien. Dat komt vooral omdat ik constant in die contrastenergieverkeer van "ik wil dit proberen, ik wil dat proberen" zit. Ik analyseer continu mijn zwakke punten en waar ik kan verbeteren. Ik ben van mening dat dit op ieder moment verandert. Het is een voortdurende verschuiving, niet per se waar ik op mijn best ben, maar eerder waar mijn zwakke punten liggen en hoe ik ze op gelijke hoogte kan brengen met andere vaardigheden. Op dit moment richt ik me op beweging, omdat ik merk dat mijn bewegingen wel goed zijn, maar nog naar een hoger niveau kunnen worden getild. Daarna zal het waarschijnlijk weer gericht zijn op tekst en dan weer op geloofwaardig spel. Hoewel ik een stappenplan voor drie jaar heb, merk ik dat het al na het eerste jaar volledig verandert. Zo zie ik groei voor me."
In één zin: wat wil jij graag meegeven aan mensen?
“Soms horen we elkaar niet wanneer we elkaar zien. Met andere woorden, we luisteren vaak met onze ogen. We hebben vaak al snel een oordeel klaar, zonder echt te luisteren. Laten we naar elkaar luisteren en proberen te begrijpen vanuit welk perspectief de ander spreekt. Probeer dat gevoel zo dicht mogelijk te benaderen en zoek naar de verbindingen, want uiteindelijk zijn we hier allemaal samen. Verlies echter nooit je eigen mening uit het oog."
Check hier al onze DOX'ers van de DOX Club.